επίλογχος

(I)

ἐπίλογχος, -ον (Α)

1. φρ. «ἐπίλογχον βέλος» — βέλος με αιχμηρή άκρη

2. οξύληκτος, ακιδωτός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + λόγχη «αιχμή δόρατος, δόρυ, ξίφος»].

————————

(II)

ἐπίλογχος, -ον (Α)

αυτός που λαμβάνεται με κλήρο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + λόγχη «κλήρος, μοίρα» (< λαγχάνω «λαμβάνω μερίδιο»), τ. που εμφανίζει την ετεροιωμένη βαθμίδα λογχ- τού θ. λάγχ-].